چنین گفت شکسپیر *-*

وقتی به جلسات خاموش و شیرین  فکر و خیال، خاطره ی آنچه را گذشته است فرامی خوانم، بر بسیاری چیزهایی که جستجو کرده و نیافته ام آه می کشم، و برای عمر و وقت عزیزم که با دردهای قدیم به هدر داده ام از نو ناله و شیون می کنم. سپس، چشمی را که عادت به اشک ریختن نداشت، برای دوستان گرانبهایی که در شب بی پایان مرگ پنهان شده اند در گریه و اشک غرقه می سازم، و بر درد و غم عشقی که مدتها قبل آن را فسخ کرده و از سر گذرانده ام از نو می گریم، و بر بسیاری مناظر که ناپدید شده است ناله و شیون می کنم؛ سپس بر غم و اندوه های پیشین باز غم و اندوه می خورم و به سنگینی و سختی از غمی به غم دیگر می روم و آنها را یکی یکی بر می شمرم و حساب غم انگیز غمی را که بر ناله و شیون کرده ام مثل این که قبلاً نپرداخته باشم از نو می پردازم.